เรื่องราวของฉัน

[kaizas]

พวกเราเป็นคนๆหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆพวกเราเป็นคนเขินอาย ไม่มีความเชื่อมั่น ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนรวมทั้งคนที่อยู่รอบข้าง จนกระทั่งเราไม่ต้องการที่จะไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แต่บ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ยอดเยี่ยมเพราะว่าครอบครัวชอบว่ากล่าวและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าคุณตาที่เจ็บป่วยที่โรงพยาบาล เราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดอยากได้พวกเราเลย พอถึงช่วงปิดเทอมพวกเราเริ่มมีลักษณะอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด มิได้สนใจคนรอบข้าง ทุกวันเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยกินข้าว เราอยู่แบบงั้นต่อเนื่องกันเป็นระยะเวลาที่นานๆ แต่ว่าเมื่อแม่มีความคิดเห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็พูดว่าเราติดแต่ว่าโทรศัพท์ไม่สนใจการเรียนถึงได้ทึ่มอยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากมายแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่ตรวจงานจนกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แม้กระนั้นเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแต่ข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน เราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกครูว่าร้ายแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" เรารู้สึกเศร้า  กระทั่งแทบร้องแต่พวกเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนฝูงก็พากันหัวเราะเรา หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยทราบควรทำอย่างไรกับชีวิต จนกระทั่งตอนนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]